Lugh, Lucyfer i pierwsze zbiory

Ta pora roku jest naznaczona sprowadzonymi przez Psią Gwiazdę – Syriusza, upałami, nierozerwalnie związanymi z nadejściem kanikuły.^[1]Kanikuła (łac. canicula, dosłownie „piesek”) – pora roku w starożytnym Rzymie, w której Słońce znajdowało się w gwiazdozbiorze Psa. W tym czasie cesarz rzymski zarządzał … Continue reading To światło, które zapewniało pożywienie teraz parzy ziemię. Jest to ostatnie tchnienie lata, którego dni, od czasu przesilenia stale się skracają. Mroczny bóg dzikiego lasu, przywódca Dzikiego Gonu przybywa, by upomnieć się o swój tron. Jasny bóg zieleni, który rządził tą połową roku, zostaje złożony w ofierze, by zapewnić kontynuację cyklu. To jest Lammastide.^[2]dosłownie lammasowa fala – czas w roku w okolicach Lammas

Lammas lub Lughnasadh odnosi się do starożytnego obrzędu ofiarowania pierwszych plonów Starym Bogom, aby zapewnić bezpieczny i obfity czas zbiorów. Lammastide, oraz ofiara z pierwszych zbiorów zapewniają, że reszta czasu zbiorów również przebiegnie bez zakłóceń. Ten okres cyklu agrarnego trwa od początku sierpnia do równonocy jesiennej, pod koniec września. Jego głównymi motywami są ofiara i śmierć. Krew ofiarna boga – króla jest święta i użyźnia ziemię. Ofiara boga zwiastowała jego przejście ze świata żywych do świata umarłych. Pan światła, który rządził rosnącą połową roku po zejściu do podziemi staje się swoim cienistym bliźniakiem – Panem ubywającego roku. Towarzyszące temu rytuały dotyczą przejścia i duchowej transformacji.

Lughnasadh było jednym z czterech głównych świąt ognia wśród Celtów, a później nazwane zostało przez Anglosasów Lammas. Festiwale ognia wskazywały połowę okresu pomiędzy głównymi świętami kwartalnymi, wyznaczanymi przez pozycję Słońca. Przypominały one liminalne momenty przejścia pomiędzy przesileniami i równonocami.

W wielu miejscach na półkuli północnej Lammastide oznacza porę w roku, kiedy ludy rolnicze rozpoczynają pierwsze żniwa. Zboża i zielone zioła, które zostały zasadzone wcześniej w tym sezonie, są gotowe do wydobycia z ziemi. Należy złożyć dary w podzięce duchom ziemi, poszczególnym roślinom, a szczególnie bogom i duchom natury. Obrzędy ofiarne Lughnasadh uspokajają te duchy i zapewniają obfite zbiory. Ofiary złożone wtedy podkreślają współzależne i wzajemne relacje w przyrodzie.

Celtycki odpowiednik tego święta – Lughnasadh pochodzi z mitu o bogu Lughu. Bóstwo to czczone w wielu kulturach, powszechnie wyznawane przez Celtów, było znane w całej Europie. Jest on patronem sztuki, mistrzem rzemiosła i znany jest z wielu różnorodnych talentów. W pismach Juliusza Cezara jest utożsamiany z popularnym rzymskim odpowiednikiem Merkurym. Politeiści starożytności mieli ciekawy światopogląd, który pozwalał im na rozpoznawanie wspólnych cech u różnych, obcych bóstw. W pismach Juliusza Cezara pojawia się powszechne politeistyczne przekonanie, że Celtowie czcili te same bóstwa co Grecy i Rzymianie, tylko pod innymi nazwami kulturowymi.

Przekazywanie ludzkości wiedzy okultystycznej, sztuki i rzemiosła, było wspólnym tematem w starożytnych kulturach. Mitologie wielu kultur i okresów podzielały podobną ideę boskich istot zstępujących z góry, aby nauczyć ludzi umiejętności, które stały się sztuką i nauką, pozwalając prymitywnemu człowiekowi stać się bardziej boskim. Niektórzy widzieli deifikację człowieka jako największą transgresję, znajdujemy to np. w starożytnym greckim micie o Prometeuszu, który jest wiecznie karany za sprowadzenie „ognia natchnienia” z Olimpu. Jeśli spojrzymy na inne politeistyczne kultury w Europie i na Bliskim Wschodzie, możemy znaleźć w każdym panteonie odpowiednie postacie, które pasują do opisu boga komunikacji, o charakterze posłańca, przynoszącego niebiańską wiedzę, która jest używana do uczenia ludzkości różnych rzemiosł.

W tradycjach pogańskich, szczególnie w czarownictwie, dostrzegamy ten powtarzający się motyw. Bóstwa takie jak Hermes i Merkury, Prometeusz i Thoth były bogami biegłymi w wielu sztukach i umiejętnościach. Mogą być połączone przez ich podobne atrybuty i zgodne natury. Te nauczające bóstwa często podążają za wspólnymi ścieżkami oświecenia, w połączeniu ze światem duchów i zdobywania okultystycznej wiedzy poprzez poświęcenie. Anioł Lucyfer również posiada wiele z tych cech, będąc częścią tego samego archetypu prometejskiego, co bogowie tacy jak Odyn, który poświęcił się na drzewie świata, aby zdobyć wiedzę, której szukał.

Ponieważ jednak jest to Lughnasadh chciałbym skupić się na Lughu znanym również pod łacińską nazwą Lugus. Lugh jest kolejnym bóstwem, które idealnie pasuje do tego archetypu. Ten znany bóg sztuki i światła był często utożsamiany z Merkurym, a także patronem różnych rzemieślników. Innym bóstwem niosącym światło, posiadającym nie tylko wspólne cechy, ale także podobne korzenie językowe jest Lucyfer. Imiona obu bóstw mają podobny proto-indyjski korzeń, leuk-” błysk światła”, który prawdopodobnie rozgałęził się na różne inne formy tego słowa.

Co ciekawe, postać Lucyfera ma wiele wspólnych cech z Lughiem i innymi wędrującymi bogami czarowniczej drogi. We wspólnym prometejskim motywie, te mądre bóstwa przynoszą ludzkości wiedzę o wszelkich sztukach. Oba te bóstwa kojarzone są jako nosiciele oświecającego światła gnozy.

W starożytności Lugh jest utożsamiany z rzymskim bogiem Merkurym. Często można go znaleźć przedstawionego w blasku energii słonecznej. Podobnie jak inni bogowie prometejscy, jest on również tricksterem i mistrzem wszelkich sztuk magicznych. Lugh jest bogiem kuźni, co budzi wiele skojarzeń w tradycyjnym czarownictwie, np. z Klanem Tubal Kaina. Istnieje wiele świętej symboliki i mitów związanych z kowalstwem i mularstwem. Wierzono, że Lugh i istoty podobne do niego przybyły na ziemię i nauczyły artystów, muzyków, bardów i rzemieślników ich sztuki.

Lugh znany jest z wielu różnorodnych talentów. W mitologii celtyckiej został powiązany ze zbożem. To właśnie tutaj pojawiają się tematy obfitości i poświęcenia dla pierwszych zbiorów. W tym czasie zbieramy to, co zasialiśmy. Jeden z najstarszych tropów ofiarnych pochodzi z mitologii sumeryjskiej. Bóg Tammuz został zabity, a jego kochanka Isztar zatrzymała prawa natury, aby podążyć za nim do świata podziemnego. Ta idea poświęcenia sięga początków ludzkości i dotyczyła także tych, którzy modlili się do Starszych Bogów.

Dlatego w tym czasie pamiętaj o tych Starych Bogach, przynoszących nam dary, które wzniosły nas na największe niebiańskie wyżyny i pokazały najmroczniejsze okultystyczne sekrety podziemia. Ofiara wielu utorowała drogę dla nas, abyśmy mogli praktykować tak, jak chcemy i mieć nieograniczony dostęp do całej tej wiedzy. Więc kiedy rozważasz tematy obfitości w tym roku, pamiętaj również o poświęceniu, które było potrzebne do osiągnięcia tej obfitości.